مقدمه

هموارهؤ این سؤال مطرح است که چرا انسان که برای کمال آفریده شده و در دل نیز عشق به کمال دارد، به ندرت به این هدف بزرگ خود می‌رسد؟ چه عاملی مانع از رسیدن به مقصد می‌شود و یا کمبود کدام سبب نمی‌گذارد، غرض حاصل شود؟

آنچه بیشتر در زندگی روزمره کمبودش احساس می‌شود، اراده است. آیا واقعاً اراده، در کمال مؤثر است؟ اصلاً اراده چه نقشی در کمال انسان دارد؟ پاسخ‌هایی که می‌توان در جواب این سؤال ارائه داد بنا به عقاید مختلف، فرق می‌کند. ممکن است پاسخ داده شود که اراده صفتی تکوینی است و قابل تقویت نمی‌باشد و یا این‌که همه انسان‌ها دارای اراده‌ای مساوی هستند و لذا اراده در رسیدن به کمال نقشی ایفا نمی‌کند و یا حتی ممکن است گفته شود، اراده امانتی است الهی که فقط بندگان خاص خدا از آن بهره‌مند می‌شوند، اما حقیقت این است که اراده عنصری مؤثر در رسیدن به کمال است که باید تقویت شود.

وقتی اراده و کمال به همراه عوامل کمال به طور دقیق مورد بررسی قرار گیرد، معلوم می‌شود که رابطه‌ای عمیق‌تر از آنچه تصور می‌شود، بین او دو وجود دارد. هنگامی که انسان قبول کند اراده در کمال نقش موثری دارد، گام در راه تقویت اراده می‌نهد تا از آن برای رسیدن به هدف خود استفاده کند